Günümüz çocuklarının en büyük düşmanı ebeveynleridir aslında. Çünkü çocuklarını çok seviyorlar. Bu sebeple onları her şeyden korumaya çalışıyorlar fakat kendilerinden koruyamıyorlar. "Aman travma yaşamasın.", "Üzülmesin." "Yorulmasın." "Düşmesin." diyerek yaşayacağı tüm problemlerden, başarısızlıktan korumak isterken, aşırı koruyucu bir tutum sergilemekten de kendilerini alamıyorlar. Daha ilk adımları atacakken bile düşmemesi için yürümekten alıkoyuyorlar.

Haliyle, geldiği dünyada nasıl davranacağını ebeveynlerini taklit ederek öğrenen çocuk, onların kaygılarını da yansıtmaya başlıyor, yürürken düşmekten korkuyor ve düşerse nasıl kalkacağını bilemiyor.

Oysa iyi ebeveynlik bu değil!

Ebeveynlerin çocukların üzerindeki fazla var olması, çocuğun her anlamda gelişimini olumsuz etkiler. Düşmemesi için engellenen çocuk, sadece yürüme gibi fiziksel gelişiminin gecikmesini yaşamaz bakıldığında, kendisine olan güvenini de yitirir. Özgüvenini yitirdiği için ileriye yönelik olarak bağımsız düşünebilme, hatalardan öğrenme, problem çözebilme, sorumluluk alma gibi yaşam becerilerini de edinemez.

Aşırı koruyucu ebeveyn ya çocuğun her istediğini yapar şekilde ya da çocuğun yerine her kararı verir halde tutumlarda bulunabiliyor çoğunlukla. Her istediği olan çocuk, okulda aynı rahatlığı yaşayamadığı için okulu sevmeyebiliyor, ya da ileride arkadaşlarıyla yaşadığı fikir ayrımlarında daha büyük travmalar yaşayabiliyor.

Bir gün bir çocuğun oyun oynarken arkadaşının başını oyuncakla yaraladığı bir duruma tanıklık etmiştim. Neden yaptığını sorduğumda oynarken istediklerini yapmadığı için arkadaşına öfkelendiğini ifade etmişti. Öyle ki, etrafındaki herkes “üzülmemesi adına” çocuğun isteklerini o kadar çok yerine getirmişti ki, çocuk arkadaşlık ilişkisini de yanlış değerlendirmeye almış ve bu yanlış değerlendirme, istenmeyen sonuçları da beraberinde getirmişti.

Yine bir görüşmede, çocuğa en sevdiği yemeği sorduğumda “Ben en çok hangi yemeği seviyorum?” diye annesine sormuştu. Maalesef kendi sevdiği yemek hakkında dahi bir görüşü yoktu. İleride kendi kararlarını alamayan bir yetişkin olması adına atılmış oldukça olumsuz adımlardı bunlar.

Aşırı koruyucu bir tutumla yetiştirilen çocuklar hayata ve sosyal yaşama yeterince hazırlanamamaktadır da ayrıca. Çocuk, aileden başka bir çevreyle karşı karşıya kaldığı ilk anda uyum problemleri yaşamaktadır. Edinilmesi gereken her deneyim kazanılmadığında, yaşadığı problemler uyum sağlayamadığı için daha travmatik etkiler bırakabilmektedir.

Peki nedir iyi ebeveynlik?

İyi ebeveynlik aslında, onların yaşam ve tecrübelerinin birer destekçisi olunduğunu unutmamaktır. Onu sevmek demek, onun bu hayatı yaşamasına engel olmak demek değildir çünkü. Elbette problemler yaşanacak, düşecek bazen dizlerini yaralayacak.

Önemli olan problemler yaşandığında ya da düştüğünde yanında olunduğunu hissettirebilmek olacaktır.