Sevdiğimiz bir eşyadan ya da bir yerden ayrılırken üzülürüz öyle değil mi? Hatta bizim için daha fazla bir öneme sahipse bunun için yas bile tutabiliriz. Ergenlik de bir nevi yas dönemi olarak görülebilir. Bu süreç bilindik olan çocukluktan ayrılmanın yası da diyebiliriz.

Peki nedir bu ergenlik?..

Ergenlik, çocukluk ve yetişkinlik arasında yer alan fiziksel, psikolojik ve sosyolojik bir geçiş dönemidir bakıldığında. Fiziksel olarak beden üremeye hazır hale gelmeye çalışırken, psikolojik olarak da çocuk kendine ait bir kimlik kazanmaya çalışır bu dönemde. Bağımsızlık kazanmaya çalışan çocuk, bağımsızlığıyla beraber aileden farklı çevreler edinerek sosyolojik bir değişim de yaşanmaya başlar ki, kurulan arkadaşlıklar bu dönemde aileden önemli hale gelebilir.

Kimlik oluşturma süreci olduğu için çocuk ayrıca çevresinden seçtiği rol model gibi olmayı deneyebilir, dış görünümünü, davranışlarını ve hareketlerini bu rol modele benzetmeye çalışabilir.

Bir geçiş dönemi olduğu için bu dönemde yoğun hormonal değişimler söz konusudur. Bu dönemde çocuk, dürtülerini kontrol edememekte ve kendini anlamlandıramamaktadır. Bu durumsa nedensiz duygusal değişikliklere yol açmaktadır.

Bu hızlı değişimlerden dolayı ebeveynler, kendi bağımsızlıklarını kurmaya çalışan çocuğuyla iletişim kurmakta zorlanabilir. Bu yüzden kontrol ederek sınırlandırmaya çalışmak istenmeyen sonuçlara neden olabilir. Tabi ki tam tersi olarak kendi haline bırakmak da... Çünkü bu dönem yönlendirmenin önem kazandığı bir dönemdir. Kendi kaygılarını kontrol altına alamayan ebeveyn bir karmaşa halindeki çocuğu da yanlış yönlendirecektir.

Birçok karmaşanın yaşandığı bir dönem olduğu için bu dönemin sorunsuz atlatılmasında ebeveynlere büyük sorumluluklar düşmektedir. Özellikle hassasiyetin arttığı bu dönemde kontrolcü ebeveynlikten çok koruyucu, tutarlı ve anlayışlı yaklaşımlar daha doğru olacaktır.

Çocuğun bir değişim sürecinde olduğunun farkında olunmalıdır. Yapılacak olanı göstermekten öte, rehber olmak oldukça önemlidir.

Çocukların bu dönemde ilgi ve ihtiyaçları çok sık ve aniden değişebilir. Gerekli ilgiyi göremediğinde çocuk, içinde yaşadığı karmaşayı öfke, memnuniyetsizlik veya içe kapanma şeklinde yansıtabilir.

Onların büyüdüğünü kabullenmek, fikirlerine saygı gösterildiğini hissettirmek ve duygularını doğru aktarmaya yönlendirmek kendisine olan saygısını artıracaktır. Bu artık yetişkinliğe geçen çocuğa, sevgiyi temastan öte bir şekilde hissettirmenin en doğru yoludur.