Modern çağ, yaşamımıza birçok kolaylık getirirken, beraberinde bazı zorlukları da getirmiştir. Kadınların eş, evlat, kardeş, anne gibi birçok kimliğe hitap ederken, iş hayatında bulunmasıyla sorumluluklarının artması bu zorluklardan biridir. Aşırı sorumlulukla karşılaşan kadınlar için bir problem haline dönüşen bu durum, ebeveynlikte “Süper Anne Sendromu” olarak karşımıza çıkmaktadır.

Her ne kadar “Süper Anne” denildiğinde olumlu hisler oluşsa da, belli dayatmaların kadını tükettiği bir sistemin getirisiyle hissedilen yetersizlik ve başarısızlık duygusunun yansıması görülmektedir bu sendromda.

Günümüzde medya kanallarının yaşamımızın her anına girmesiyle bu etki daha da artmıştır. Her anlamda mükemmel olunması gerektiği yönündeki yanlış düşünce çok hızlı bir şekilde anneleri de hakimiyeti altına almıştır.

Yetersizlik duygusuyla birlikte kaygı, suçluluk, öfke şeklinde ortaya çıkan psikolojik problemler; yorgunluk, uyku ve yeme düzeninde bozukluk, yoğun vücut ağrıları gibi fiziksel problemlere de dönüşebilmektedir.

Mükemmeliyetçi düşünce nedeniyle, sürekli olarak çalışma, ev işleri ve çevrelerindeki insanlara yetişme telaşıyla kendilerini ihmal etmeye başlayan “Süper Anneler” kendilerine dinlenmek için dahi vakit ayırmayı gerekli görmemektedir. Bu şekilde yavaş yavaş mevcut enerjilerini tüketerek kendilerine zarar vermektedirler. Tabi ki istemeden de olsa bu olumsuzlukları çocuklarına yansıtmaktadırlar.

Çocuklarının daha iyi bir hayatı olsun diye kendilerini aşırı fedakar tutumlara sürüklerken, çocuklarını da bu tutuma hapsetmektedirler. Her çocuğun kendine ait büyüme özellikleri olduğunu unutarak, çevrenin de etkisiyle belli bir kalıba göre, tek düze bir disiplin oluşturmaya çalışmaktadırlar. Fakat bu iki taraflı bir dirence neden olur ki, anne ile çocuk bu direnç karşısında gereksiz yere zorlanırlar. Hatta bu direnç nedeniyle aralarındaki, duygusal bağ zarar görebilir ve sağlıklı ilerlemesi beklenen gelişim süreci olumsuz etkilenebilir.

Mükemmeliyetçi düşünceyle yetişen çocuklar, ilerleyen süreçlerde maalesef problem çözme becerisi olmayan, mutlu olamayan, bencil yetişkinler haline dönüşebilir. Ayrıca beklentilerini karşılamayan durumlar karşısında aşırı hassas davranarak, derin ruhsal problemler de yaşayabilirler.

Oysa ki çocuğun, mükemmel bir hayattan, mükemmel bir anneden öte, gelişim ihtiyaçlarına yönelik yeterli ve doğru davranan ebeveyne ihtiyacı vardır. Belli kalıplara göre davranılmasındansa, çocuğun bir birey olduğunu benimseyerek, ona sevgi dolu ve güvenli bir ortam sunabilmek oldukça önemlidir.